I Love Tom Hanks

Rasti i nje ditë me brirë

Mikeli mblodhi kutiçkat shpërndarë mbi sipërfaqen e dollapit të ulët të ilaçeve dhe mallkoi me zë. Lola nga banja tjetër vazhdonte të rënkonte duke thirrur në ndihmë gjithë sojin e saj të madh e të zhurmshëm. Mikeli i hodhi kutiçkat e pomatat kuturu në brendësi të dollapit dhe vuri duart në kokë.
“Oh moj nëne vdiqa, Lili, Marika, oooh babi, sa më dhemb.”
Mikeli tërhoqi rrënjët e flokëve me fuqi, por pasi nuk ndjeu pikë dhimbjeje rrëmbeu furçën e dhëmbëve dhe e përplasi në lavaman. Ptu. Pasqyra ish ende gjysmë e mbuluar nga avulli dhe atij iu duk sikur koka i qe bymuar katërfish gjatë atyre pesë minutave.
“Mikeel,” u dëgjua nga banja tjetër.
“Erdha, shpirt.”
Vrapoi atje. Lola qe mbledhur kutullaç si pikë e stërmadhe në një fund fjalie. Bëmë derman, Mikel. I shkreti unë, ç’të gjeti o gocë kështu. Je gati tani, apo do të të laj unë. Joo. Të t’i kreh flokët? Jo. Çfarë fustani të të sjell? Më ço në dhomën e gjumit. Menjëherë.
E ngriti peshë dhe u drejtua për andej duke ecur si patë me këtë barrë me emrin Lola që i ish rritur papritur jashtë trupit. Lola, shpirt. Oh. E vuri mbi shtratin martesor, mbulesa me jargavanë e të cilit rrinte zhubrosur vetëm në njërën gjysmë të shtratit, kurse në tjetrën prehej madhështor luani prej pelushi, dhuratë që ia kishte bërë Lolës Marika, motra e saj e madhe, përgjegjëse në një magazinë lodrash. Lola u mblodh si fjongo rreth luanit me emrin Xhorxh.
“Oh, moj nëne.”
“Hë pra,” u lut me nervat copëzuar në qindra thërmije buke Mikeli, “cilin fustan do?”
“Atë me pika.”
“Cilin me pika?”
“Atë me pika… oooh moj nëne vdiqa.”
“Lola të thashë.”
“Prit më çun, se shef se po vdes, e?”
“I shkreti unë i shkreti, do thërras ambulancën, mjaft më.”
“Jo, ambulancën jo, atë me pika të kuqe e blu.”
Ai kërkoi me vrull shkatërrues në rrobambajtësin prej druri ahu bërë me porosi. Pasi hodhi përtokë gjithë ç’i zuri dora, sytë u ngjitën si ventuza mbi të vetmin send ende varur në skajin më të largët.
“Atë,” rënkoi Lola, “sillma.”
Ai e ndihmoi të vishej duke rënkuar pas saj, sikur kjo gjë automatikisht ta ndante vuajtjen në dysh.
“I shkreti unë ç’më gjeti, Lola shpirt, ja sikur kemi mbërritur te doktori, në këtë orë s’ka qarkullim të madh dhe për pesë minuta jemi atje. Apo të thërras ambulancën?”
“A ç’më çave kokën,” tha Lola.
“Mirë shpirt si të duash, ç’ke që inatosesh?”
Fustani i Lolës krijonte në shpinë një V të shpërveshur si gojë palaçoje.
“Të të sjell sandalet?”
“Mbërthemë fustanin, o rrotë.”
Ai e kapi V-në nga skaji i mprehtë dhe ngriti me kujdes zinxhirin deri sa ky i fundit zuri pas qafës qimet e flokëve të prerë shkurt të Lolës.
“Oo,” u ankua ajo.
“Më fal, më fal.”
“E mirë, tani sandalet.”
“Vetëm barku të dhemb apo edhe stomaku?
Bërtiti ai nga dollapi i këpucëve në korridor.
“Ec pra të nisemi e leri fjalët, se nuk duroj dot më.”
E mirë, tha Mikeli pa zë, pse sillesh kështu me mua? Ia veshi sandalet dhe i dha të kuqin e buzëve. Lola sikur ta vrisnin s’dilte pa të kuq buzësh. Edhe në arkivol do shtrihem me tualet, kish qeshur një herë gjatë fejesës që kishte zgjatur katër vjet të lodhshëm, tejet rraskapitës, gjarpërisht helmues për Mikelin, derisa ajo kish thënë: epo mirë, meqë ngul këmbë të martohemi, martohemi. Kish ngritur supet me atë gjest aq të bukur e puthjendjellës për Mikelin, diçka midis shpërfilljes dhe joshjes tinzare të fëmijës së vetëm që e di se i ka prindërit nën thembrat e këmbëve tiranisht komanduese.
Dasma kish qënë e madhe, me dyqind e pesëdhjetë të ftuar nga farefisi shumëngjyrësh e shumëgjuhësh i Lolës dhe familjes së vogël e fjalëpakë si të zënë kaps të Mikelit. Kur ajo kishte shqiptuar fjalën po mbas pyetjes së priftit: a dëshiron ti Lola Benc të marrësh këtu të pranishmin… etj. etj… në të mirë e në të keq në gëzim e në… etj etj. për burrë, Lola i kishte hedhur një vështrim aq enigmatik Mikelit, sa ai edhe tani pas një viti e përtypte në mendje pa ia gjetur dot një shpjegim. Po Lola nuk duhej kuptuar.

Këtë ia kishte thënë edhe ish i dashuri i saj me të cilin ai kish qenë i detyruar të rrihej paq një herë në mes të tregut të së dielës, por kjo ishte histori e gjatë. Sidoqoftë ai, Marko quhej, i kishte thënë se Lola nuk duhej kuptuar por duhej interpretuar në stil të lirë. Ashtu si të të vijë byrazer, merr vesh? Sa më shumë të përpiqesh ta kuptosh aq më leshelì do të të bëhet kungulli. Kur ajo të thotë fluturon gomari, fluturon thuaj ti, e atëhere i ke punët pikë me Lolën, ndryshe të la targën e s’e kap më as në ëndërr. Ja, merrmë mua, ti e di pse më la? E di. Pa hë. Se… (Mikeli kish kruajtur veshin e mençurisë, të majtin, të cilit i drejtohej kur kish nevojë për ndihmë, dhe kjo ndodhte shpesh) më ka thënë që karakteret tuaja ishin shumë të ndryshme dhe në raste të tilla është më e udhës që fap ( kish bërë në mënyrë domethënëse me duar) secili në punë të vet, apo jo? Ah, domethënë për karaktere të ndryshme, ë? Kështu. Dhe që është somnambule nuk ta ka thënë? Jo. Keni fjetur bashkë ju, në kuptimin që: keni kaluar natën si njerëzia që bashkëjeton, pra me të fjetur, të zgjuar bashkë në mëngjes e më the e të thashë? Po. Sa netë? Kjo s’është puna jote. Tyryfyl, as që më shkon në mendje të fus hundët në gjërat tuaja, të të rrojë Lola e ta mbash me shëndet në jetë të jetëve amin, Marko kish bërë një kryq të madh deri tek gjunjët, por vetëm për të kuptuar se… Kemi fjetur për pesëmbëdhjetë ditë rresht kur shkuam me pushime në det. Dhe ajo nuk u ngrit asnjëherë natën? Jo. Betohu. Betohem. Me mua ngrihej natën nga gjumi. E çë pastaj? Dhe shkonte në apartamentin e fqinjit përballë, një spurdhjak universiteti, studionte biologji e kishte në shtëpi një mikroskop që zmadhonte e bënte mal edhe qimet e hundës së milingonave. E çë pastaj? Shkonte në gjumë te ai tjetri, pra. Por ajo ishte në gjumë, kështu? Në gjumë një mender, pse s’shkonte tek plaka një derë më tutje ajo? I bukur somnambulizëm!
Me një fjalë Lola gjoja shkonte tek ky miku biolog e futej në shtrat të tij, ku i kishte kapur Marko duke u puthur, dhe ku Lola me t’u zgjuar kishte bërë kinse sikur ai ta kishte ofenduar për vdekje. Bilogu i kishte dhënë një shpjegim shkencor asaj që kishte ndodhur, gjë të cilën Marko nuk e kishte kapërdirë e në djall të vente shkenca, somnambulizmi dhe Lola bashkë. Çfarë the, çfarë the, përsërite edhe një herë? Kish bërë kjo me ton mbretëror, sikur të mos ishte punëtore në repartin e salsiçeve të punishtes së mishit. Në djall dhe ti. Mirë. Që nga ky çast nuk dua të të shoh më bojën. As bojën e as shishen, ia pat pritur me mllef të zi Marko. Biologu qe përpjekur t’i ndreqte pipëzat midis tyre por kishte qenë punë që s’bëhej. Lola e kishte patur me gjithë mend, ia kishte dhënë shkelmin pa ia bërë tërr syri.
Marko qe bërë pullë poste para punishtes së Lolës për një muaj rresht. Nga dëshpërimi edhe greva e urisë i kish shkuar në mendje, madje edhe të ngujuarit tek porta prej hekuri me zinxhirë, siç shiheshin nëpër filma, domethënë një lloj Gandi i paqes çiftërore, por çne.
Kur ta vë vulën Lola byrazer, s’ka zot e sapun që të ta shlyejë shenjën, më kuptove? Të kuptova. Si për t’ia lehtësuar traumën që ajo kishte lënë në zemrën e ish të dashurit, Mikeli, shpirt njeriu siç qe, e kishte parë të udhës t’i ofronte fatkeqit një dopjo konjak, që e kishin ëmbëlsuar me një dopjo rum e që i kishin dhënë pastaj një ton përfundimtar me një dopjo uiski, i cili nuk mund të mos pasohej nga një tekila: “Në emër të miqësisë së përjetshme midis meshkujve të vuajtur.”
Pse u rrahëm byrazer? Kish dashur të dinte në fund Marko, ulur siç ishin në shkallët e përgjumura të katedrales së qytetit të pëgëra nga pëllumbat. Ora e madhe nga ana tjetër e sheshit thoshte tre e mëngjesit e nja dy thërrime minutash, po ec e t’i zije besë edhe asaj, që ish femër për nga gjinia e emrit, e që me siguri vuante nga somnambulizmi, edhe ajo.
“Ku shkon ora kur e kap delli i somnambulizmit, sipas teje?”
“E ku di unë? Ndoshta tek biologu.”
Qenë përqafuar sikur njeri prej të dyve po nisej për në Legjonin e të Huajve nga ku natyrisht nuk do të kish më kthim. Pastaj qenë mbytur në lot, tek përfytyronin orën e qytetit që hynte me sy mbyllur në apartamentin e biologut, duke lënë kështu njerëzinë në mëshirë të fatit, pa njoftim për kohën, pa minuta, pa trokitje këmbane, pa Lolë.
“Po Lola është, e ke ti, të shpëlarë e të shëruar nga sëmundja e somnambulizmit nëpër shtretër,” qe përpjekur të bënte një të fundit arsyetim Marko.
“Kush tha, o?” qe habitur Mikeli.
“Unë them, domethënë ti e the, që Lola ka fjetur për pesëmbëdhjetë ditë rresht me orën e qytetit e ti ke fjetur me biologun.”
“Unë kam fjetur me Lolën.”
“Mos e dridh tani, ti the që ke fjetur me biologun dhe pikë.”
“Djalo, mbaje gojën se këtu përfundon keq.”
“Pse? Ç’të keqe ka se Lola fle me orën dhe ti me hallatin e biologut?”
“Me ç’hallat o?”
“Me mikroskopin që zmadhon qimet e hundës, pra.”
“Nuk më duhen zmadhimet mua, zot na ruaj, sikur s’më mjaftojnë përmasat e kësaj horrje botë.”
“Jemi dehur më duket.”
“Unë jam dehur pas Lolës.”
“Këtë e kemi kuptuar.”
“Pse flet në shumës?”
“Ngaqë jam shumë njerëz brenda këtij trupi byrazer. Jam një kamaleont, shumë kamaleontë, tigër i vërtetë dhe shaman.”
Qenë përgjumur në këmbët e katedrales. Në zgjim dëgjuan orën e madhe që trokëllinte si e luajtur trush. Pëllumbat kishin zaptuar paturpësisht sheshin në një sulm të ri pëgërës.

Mikeli qeshi me zë. Ua sa i poshtër, u ankua Lola që dukej sikur po i vinte ca çehreja në vend, unë po heq pikën e zezë e ti qesh. Makina kërceu përpjetë në një gropë, oh, ptu ta dhjefsha rracën, rrugë qeni. E ç’hyn qeni këtu? Po ti, pse ma ndreq çdo gjë që them? Se flet kot më kot, ndaj. Mbërritën para një semafori, u ndalën. Përpara kishin një Fiat 500 ngjyrë jargavani. Shih si e kanë katranosur, tha Lola, ç’ngjyrë koti. Po ty të pëlqen kjo ngjyrë. Në fustanet po, por në një makinë duket si e vjellë të dehuri. Të dehurit nuk vjellin ngjyrë jargavani. Po ç’ngyrë vjellin? Pyet tët atë, ai e di mirë ç’ngjyra shohin pijanecët, më mirë se kushdo tjetër. Eej, ki kujdes ë? Zëri i Lolës doli i shtrembëruar nga dhimbja dhe ai u kthye ta shihte, duke i ardhur turp që po grriceshin si goret që prej një ore. Lola zemër, edhe dy semaforë dhe mbërritëm. Ajo u zbut. Sikur t’i kishim njoftuar të mitë më mirë, s’i dihet. Do jetë ndonjë ngatërrim zorrësh shpirt, apo ndonjë gjë grash meqë të është fryrë edhe barku, ç’t’i mërzisim për hiçgjë? Po sikur të jetë ndonjë gjë më e keqe? Mos fillo me fatalizma tani, dje në darkë ishe për bukuri, gjërat e tmerrshme nuk vijnë kështu sa hap e mbyll sytë, qetësohu, hë zemër.
Semafori u kthye në të gjelbër dhe Mikeli ia dha gazit. Lola filloi të ngashërehej me zë të ulët. Kam frikë Miki. Merre mamin në telef.
Mami jot telef ka qenë qëkur ka lindur, shpirt, tha me vete Mikeli, Miki për Lolën. Ajo kish maninë t’i thosh fjalët gjysmë duke lënë fundet e tyre në bark. Kushedi ç’magazinë do t’i qe grumbulluar nëpër zorrë, vazhdoi mendimin ai. Prandaj kur grindeshin ai shpesh mbetej pa fjalë kurse ajo breshëronte pa fund copëra prej tyre mbetur atje brenda nga grindje të mëparshme. Rrezik që kjo dhimbje barku t’i vinte prej kësaj.
“Nxirre onin.” I tha të shoqes me ton solemn.
“Si the?”
“Sapo le brenda një copë nga fjala telefon e në gjendjen aktuale kjo s’të bën mirë.”
“Mikii, pse tallesh me mua, s’të vjen pak keq?”
Mbërritën në semaforin e fundit. Që aty dallohej spitali, një binà e shpëlarë e pa pikë butësie, sikur ta kishin menduar në krye për burg e të kishin ndërruar mendje në gjysmë të udhës.
“Arritëm zemër. Do shohësh, një hiçmosgjë do jetë. Mjeku do të të bëjë derman sa hap e mbyll sytë dhe ne fap, drejt e nga spitali do të shkojmë në argjendari për unazën që të premtova.”
“Vërtet e ke?”
“Pse, jam tallur ndonjë herë për këso gjërash unë?” Lola heshti. “Thuaj, jam tallur?”
“Po me ç’para më Miki?”
“Paratë në mos dalin le të teprojnë, s’jemi keq për aq ne.”
U mburr ai, ndonëse kjo mburrje i doli disi e ngrirë. Lola e vështroi me dhembshuri. Ngërçet e barkut sikur po e lironin pak dhe ajo mori frymë e lehtësuar. Mirë të më bëhet, i tha vetes, por pa e shtyrë më tutje këtë mendim ndëshkues.
Mikeli hyri në parkingun e madh të spitalit të mbushur katërcipërisht me makina duke përhedhur nëpër dhëmbë një mallkim vendçe. Miki ishte më i miri, mendoi Lola jo pa krenari, pak kaqol nganjëherë, por kjo s’donte të thoshte asgjë, se çdo njeri e kishte një cep prej kaqoli brenda vetes. Miki e kishte këtë cep disi më në qendër, kjo ishte e gjitha. Të qenit kaqol e Mikit ishte krejt e veçantë e jo e shpjegueshme në fjalë. Kjo veti i jepte kaqolërisë së tij diçka misterioze e tërheqëse, dhe Lolës kjo gjë i pëlqente për vdekje.
Nuk mund të biesh në dashuri për një herë të vetme me një njeri normal, e pyeste me një këmbëngulje prej çekiçi shpeshherë Marika, po do mbledhësh jetë e mot të zhvidhosurit? Lolës ata të rregulltit nuk i ngjallnin aspak kureshtje. Secili ka idetë e veta, përgjigjej prerë, ti vdes për të rregulltit e unë vdes për të zhvidhosurit, motra jemi e shoqe s’jemi apo jo? Le që, po të quhet normal Paolo yt unë mund të bëhem kryeministre e Belgjikës që nesër në mëngjes. E pse e Belgjikës? Ehu, ku merr vesh ti.
Burri i Marikës, me emrin Paolo, ishte një shef a kudiunë në bankë, një nga ata me librezë kursimesh aq të fryrë sa për pushime shkonin në të dalë të qytetit në një kamping, ku Marika lante shpëlante gatuante si zezake më keq se në shtëpi, e në fund të dyjavëshit, kur ktheheshin që andej, kërcënonin që të bënin shkurorëzimin më të shpejtë e të egër mbi faqe të dheut. Vitet e para farefisi u besonte dhe, i tmerruar nga perspektiva e turpshme e një ndarjeje në familje, vraponte të mblidhte këshillin e krizës për ta zgjidhur këtë problem. Në familjen e tyre nuk bënin vaki gjëra të tilla. Plaçkat jetemot i kishin larë mes katër mureve e jo në sheshin e qytetit. Ishin katolikë të devotshëm ata, zoti në qiell dhe zoti i parasë i kishte parë me sy të mirë pikërisht ngaqë nuk e lëshonin lehtë kockën përpara vogëlimave pickuese që jeta të dhuronte me shumicë. Paolo ishte një burrë me cilësi të mëdha. Megjithëse Lola qe e mendimit se cilësia më e madhe e Paolos ish rrethi i pantallonave ekstra të gjera. Por ky ish një mendim estetik i dorës së dytë, thoshin të tjerët, madje i dorës së tretë, e vazhdonin të zbrisnin kështu me radhë, deri sa Paolo na dilte një burrkë i hollkë gati fotomodel për nga përmasat, e ky, i mallëngjyer nga mirënjohja për solidaritetin që i rrëfente familja e asaj të llastuarës, Marikës, i blente kësaj të fundit një fustan të ri të firmosur.
Nuk dua fustan të ri, ulërinte Marika. Dua që vitin e ardhshëm të shkojmë me pushime në një hotel si gjithë shoqet e rangut tim, e jo në kamping si arixhinjtë. Do shkojmë, premtonte Paolo para gjithë farefisit që e vështronte me sy adhurues. Ku ish parë në fis të tyre burrë që të ish i gatshëm t’i hidhte paratë në erë kështu, sikur të ishin lajthi, për ca palo pushime në ca palo hotele mbushur me turistë surretsëzë të ardhur nga qoshet më të panjohura të botës për të tredhur gjuhën dhe zakonet e vendit të tyre? Paratë bëheshin për t’u grumbulluar e jo për t’u shpenzuar. Kjo kishte qënë jetë e mot bindja e patundur e familjes Benc, ndryshe ç’kuptim do kish të rropateshe?
Ndonëse tani ata s’para rropateshin shumë, se kish të tjerë që rropateshin për ta, përfshirë këtu edhe Paolon, që në bankë, në mënyrë të heshtur e me kujdesin e një milongone i zhvendoste, qarkullonte, hidhte e përhidhte, shumonte, degdiste larg, sillte prapë tëhu paratë e fisit Benc, duke bërë një kaçurrel të tillë gjigand sa s’kish zot t’ia zinte fillin. Ishte i zoti Paolo. Burrë për t’u shtrënguar fort, e jo për t’i dërdëllitur në vesh pretendime të kota të tipit pushime e më the e të thashë. Pse, ç’e kish gjetur Marikën që të mos pushonte në shtëpi të saj, goxha vilë, me shërbyese për t’i bërë punët e shtëpisë, një tjetër punëtore që vinte për t’i hekurosur rrobat dhe një gruaje që vinte për t’i shtënë fall dy herë në muaj e përpiktë si orë me qyqe? Le të pushonte sa t’i dilte bytha vendit. Teka grash.
Pra u morëm vesh? Vitin tjetër do më çosh atje e këtu, lart e poshtë, majtas e djathtas. Betohem. Por Paolo midis gjithë këtyre cilësive kishte edhe një difekt të vogël, se njerëz të gjallë jemi e askush s’ka lerë i përsosur: e kishte kujtesën të shkurtër.
Vitin që pasonte niseshin për majtas e djathtas, por për çudi rruga i çonte vetëm në ndonjë kamping, të ri fringo, me ca tenda të bukura, aq të bukura e shumëngjyrëshe sa të bëhej merak të mos ndaleshe. Gënjeshtar me brirë. Të betohem s’është faji im. Jo po është imi. Rruga na çoi këtej, të betohem, e meqë jemi këtu le të ndalemi për këtë përvojë të re. Jo. Grua, mos më çaj kokën tani, nuk të vjen keq të mos e lëshosh veten në gjirin e kësaj natyre kaq… kaq të panjollosur, si një virgjëreshë kohësh antike? E bëre me qëllim që të ndaleshe këtu. Më çoi rruga, ti e pe vetë, rruga na solli drejt e këtu. Kujt ia hedh këto ti, dhjamë i dreqit, unë jam dhjamë e ti je qorre.
Mbas dy javë grindjesh të atilla që do asgjësonin edhe një elefant ktheheshin në shtëpi dhe lajmëronin shkurorëzimin, e sërish fisi shumëgjuhësh e shumëngjyrësh vraponte në kërthizë të problemit.
Deri sa gjithçka u qetua në një rutinë të këndshme e vdekjeprurëse. Si gjithë rutinat. Të gjitha rrugët të çojnë në Bugjejovicë, tha Paolo një ditë për herë të fundit, duke huazuar një shprehje që rëndom thoshte i ndjeri ushtar i mirë Shvejk në librin me të njëjtin titull. Thënie të cilën natyrisht e kish huazuar nga proverbi edhe më i lashtë lidhur me Romën etj. etj, por ishte në natyrën e njeriut të merrte hua, dhe Paolo s’gjente ndonjë të keqe në këtë.
Grindja kish vdekur, i ish dashur ca kohë deri sa të jepte shpirt, por më në fund e kishte dredhur këmbën, e lodhur nga gjithë ato këshille familjarë. Paolo qe i vetëdijshëm se fisi kishte nevojë për akrobacitë e tij monetare. Por edhe fisi nga ana e tij e dinte se Paolon e mbanin shtrënguar fort nga koqet: pa përqindjet e majmura që i jepnin për çdo investim në emër të familjes, ai kurrsesi nuk do të mund të shtonte gjithë ato zero në llogarinë vetjake. Për fatin e keq të Marikës, që ndodhej në mes të këtyre dhënie-marrjeve.
Por një ëndërr që bëri një natë ndërsa rrinte si lugat me sytë çakërritur mbi një gjethe të fikusit pranë qelqnajës së sallonit, ia ndezi trurin si llampë pesëmijëvatëshe. Pse të mos fillonte të punonte? Kur të kish paratë e saj mund të shkonte ku të donte e ta dërgonte Paolon në djall. Me të thënë e me të bërë. T’ia merrte të keqen zgjebja, trashaniku i dreqit e ata horrat, i ati me xhaxhallarët e familjes së lavdishme Benc.
Gjeti punë, me dy rrogat e para bëri një investim të cilin e lakmonte prej kohësh: operoi sytë me lazer dhe tani s’ishte më as miope, kështu që syzet e rënda si fund shisheje i hodhi me duf në koshin e plehrave. Bleu veshje seksi dhe bëri një kurë me baltra në një klinikë të specializuar bukurie. Pas dy javësh, mbasi u zhgërrye në baltra të të gjitha ngjyrave dhe prejardhjeve doli nga klinika me një egërsi ndaj jetës që, o qiell, ku kishte qenë më parë.
Goce, i kishte thënë Lolës, do një këshillë prej meje? Hë ta dëgjojmë, ia kish pritur kjo tek i mbërthente një vath ari të bardhë me mbërtheckë të vështirë, më raftë pika mua për mendtë e Marikës. Derri si derr duhet trajtuar. Jam dakord, ishte pajtuar Lola për herë të parë në jetë me motrën e madhe. I kish hedhur një sy shqyrtues, thua ato baltrat e masazhet shiatsu t’i bënin trurit kaq mirë? Derri. Kishte vënë pikën e pikave Marika. Derri, ashtu. Të m’i hedhë mua ato vickla ai? Tani ta shohë të s’ëmës. Kishin qeshur, ishin dehur me gjashtë kafe të pira pa i lënë filxhanët të binin në tokë dhe ishin nisur në kërkim të meshkujve më pak derra. Lola i dinte ku t’i gjente këta edhe me sy mbyllur, domethënë meshkujt, pa derra a jo derra ajo ishte tjetër punë.
Marikës i ra në pjesë një thatanik me flokët e rrallë dhe zërin si prej të tredhuri. Por po të mos ia vije re dobësinë, tullën e sheshtë me cepa, supet njërin lart e njërin poshtë si peshore katundari, zërin e shpifur dhe ushqimin që i hidhte valle mes dhëmbëve ai mund edhe mos të dukej i papashëm. Si thua? I kish kërkuar një mendje Marika Lolës. Sulu. Ajo ish sulur me aq vrull sa i kishte shpëtuar edhe një orgazmë, e para pas pesë vjet martese.

Me t’i ardhur në mend kjo hollësi Lola u skuq. Vështroi Mikelin me bisht të syrit, por ai jepte e merrte me infermieren që sapo kishte regjistruar e futur Lolën në radhën e pritjes.
“Ime shoqe po vdes nga dhimbjet, o ti gruje. S’mund të presë radhën.”
Lola bëri ca ngërdheshje që t’i ngjante sa më shumë robit që jep shpirt. Infermierja e pa me mosbesim të hapur.
“Këtu ka të tjerë me halle më të mëdha. Mua nuk më duket edhe aq keq.”
“Lola, si je shpirt?” klithi Miki.
“Vdiqa Miki, më dhemb shumë.”
“Zonja infermjere, kjo nusja sapo u fut me këmbët e veta në urgjencë.”
Protestoi një dinozaur me krahun në allçi.
“Pse plako, me ç’këmbë të hynte, me ato të gjyshes?” iu hakërrua Mikeli.
“Domethënë që s’është aq rëndë sa hiqet.”
“Shyqyr që po na tregon ti se si është.”
“Shshsht,” bëri infermjerja, “nuk shihni që salla e pritjes është plot?”
Në atë çast Lolës i filluan vërtet ca dhimbje prej fryme të fundit. Oh moj nëne, Miki vdiqa, thirre mamin, dua mamin, Miki shpiiiirt. Dhe u plandos në tokë pa e kuptuar as vetë në se dhimbja ish aq e madhe sa ajo të binte në tokë apo nëse ashtu i erdhi, të rrëzohej në tokë e aq. Sidoqoftë, ky akt i siguroi kalimin e të gjitha radhërave dhe hyrjen në dhomën e vizitave.
Zot i madh! Mikeli bëri ngathët një kryq, kthyer me fytyrë nga muri, kur Lola u zhduk pas asaj dere të mallkuar dhe atë e lanë aty si hu gardhi, si qenia më e kotë në botë.
“Të shëndetshmit nuk lejohen në dhomë të mjekut.”
“Jam edhe unë për vdekje.”
“Atëhere prit radhën.”
Bam, porta. Si debil në rrëzë të murit. Ndërsa atje brenda ata po gafrronin me duar trupin e shtrenjtë të Lolës, sikur Lola të ishte një paciente dosido e jo Lola e tij. Ç’ishte ai pa të? Mikeli ç’ishte, ç’kish qënë dhe ç’do të bëhej pa sytë prej ëndrre të Lolës? Doktori nuk e dinte se edhe punën e kishte ndërruar që të afrohej pranë vendit ku punonte Lola. Edhe godinën e punishtes së mishit, sikur të kishte para, do ta blente që të ishte dy hapa larg Lolës, madje edhe qytetin do ta blente që ta linin të rrinte me Lolën, madje do blente edhe gjithë shtetin, do t’ia hiqte emrin pa pikë lezeti e do ta quante: “Lola, shteti më i bukur në botë. Dhe në kllapa me shkronja të vogla do shtonte (e Miki, adhurues deri në vdekje)”.
E tija ishte një dashuri e dalë mode, e dalë boje, e dalë rreshtash? E kush po çante kokë? Le të dilte e të kullonte si të donte sipas mendjeve të njerëzve tuafë, nga zemra e tij s’do dilte kurrë. Një herë futur atje s’kish burrë nëne që ta shkulte. Se ai nuk e kish dashur Lolën në çastin kur kishte hedhur sytë mbi të. E kishte dashur vite më parë, dhjetëvjeçarë më parë, madje shekuj e erë të shkuara, kur ai ishte një brontozaur në fazën e zhdukjes e Lola një tiranozaur, më i bukuri tiranozaur i shpikur nga ai syzja, Spilbergu, a si quhej. Zot, sikur bota të arrinte të kuptonte bukurinë e një Lole deri në fund.
“Derr femre”. E kishin etiketuar shokët e fabrikës kur ai ua kishte prezantuar. Por Mikeli, shpirt i hollë siç qe, s’e kish honepsur dot kurrë përshtatjen derr me fjalën femër. Lola ishte shpirt femre, apo petal femre, apo ajkë femre, ndërsa derri s’hynte në këtë mes edhe sikur me qiri ta kërkoje.
“Pse meshkujt i krahasojnë ngaherë femrat me diçka mishprodhuese apo mishngrënëse?” Kish dashur të këshillohej një here Miki me Lolën.
“E pse më pyet mua?”
Ngaqë ti i ke të gjitha përgjigjet, pati dëshiruar t’i gjegjej Miki. Por se si iu duk ta thoshte këtë, sikur po i lëshonte si tepër ushkurët e ndjenjave, ndaj me zë i tha:
“Ashtu kot, më erdhi në mend kjo pyetje dhe e thashë me zë të lartë, po i bëja një pyetje vetes, kupton?”
Lola e kishte vështruar sikur të mos e njihte. Ama edhe ju burrat, pat thënë më vonë në mënyrë enigmatike, dhe kishte zënë të qeshte. Pse qesh shpirt? Hiç hiç. Po ti po shqyhesh nofullash. Më erdhi në mend një barcoletë me kanibalë, ajo kish mbajtur ijet me duar një copë herë të mirë gjatë së cilës Miki e kish vështruar si guak.
Kanibali at e kanibali bir, që ishte nja dhjetë vjeç, dalin një ditë për të gjetur ndonjë gjë për të ngrënë se po u binte të fikët nga uria. Hapi sytë mirë, i tha i ati fëmijës. Mirë babi. Ec e ec panë të vinte përballë një grua rreth të gjashtëdhjetave, babi babi, bërtiti gjithë ankth kanibali-djalë, shif babi, gjah. Burri e vështroi gruan që sa vinte e afrohej dhe pa u menduar tha: jooo, kjo është tepër e thatë për ne, s’na shkon ushqimi poshtë, prit të gjejmë ndonjë gjë më të hajrit. I vogli mezi mbajti lotët nga dëshpërimi ngaqë zorrët po i këndonin si mos më keq. Ec e ec, panë një vajzë të vogël në moshën e kanibalit-bir. Shif babi, kjo s’e ka mishin të thatë, babi, po i sulem ta shqyej. Jo, tha babai prerë, është tepër e vogël për të ushqyer gjithë familjen, nuk na del, bëj edhe pak durim. Të voglit i shkuan lotët teposhtë rrëke por s’u ndje. Ec e ec panë t’u vinte përballë një çupkë e kolme rreth të njëzetepesave, baaabi kjo është tamam, me këtë hamë të gjithë ne, si thua? Burri u mendua një çast, u kthye nga i biri dhe i tha: e di ç’bëjmë ne o bir? Marrim këtë, e çojmë në shtëpi dhe hamë mamin.
E fortë Miki ë, uuuh sa e fortë, s’e mblidhte dot veten nga e qeshura Lola. Edhe ai kishte qeshur, ndonëse seç i ishte mbledhur një pyetje e poshtër si gjemb iriqi nën lëkurë, por natyrisht që nuk e kishte bërë atë pyetje.
Atë natë, kur Lolën e kish zënë gjumi si engjëll nën çarçafët e kuq – ajo vdiste për ngjyrën e kuqe, kish shpërndarë nëpër apartament aq shumë sende me këtë ngjyrë sa ky i ngjasonte më shumë një flamuri korride – Mikeli e kishte vështruar adhurueshëm dhe i kishte pëshpëritur: edhe ti kështu do bësh Lola zemër, një ditë do më sjellësh në shtëpi një tjetër kanibal të ri e mua do më hani? E rrojtën të lumtur e u trashëguan, mbaronte përralla.
Pse Mikeli s’e shihte dot veten në fund të kësaj përralle, por i ngatërroheshin personazhet deri sa s’merrte vesh i pari të dytin? Lola zemër. Ajo kishte hapur sytë e kishte lëshuar një buzëqeshje aq të mjaltosu, sa kishte zbehur edhe të kuqin e çarçafëve. Miki, i kishte marrë dorën dhe ia kishte përkëdhelur me buzë, akoma këtu je? Pse s’vjen të flesh? Unë fle kështu Lola, duke të parë. Unë nuk të le Miki, mos ki frikë, jam këtu, fli tani, nuk të le për asnjë arsye në botë, jam jotja. Aq sa Lola mund të ishte e dikujt, aq sa Lola mund të ishte e pranishme në një martesë, në një lidhje a në një kafene. Ajo s’lidhet vëlla, i kishin thënë dikur shokët ziliqarë, s’ka litar ta lidhë Lolën.
Përveç dorës së Mikit, kundërshtonte Lola, dora e tij është e vetmja që di të më mbajë. Në fakt ata ecnin të kapur për dore, gatuanin darkën të kapur për dore, hekurosnin, madje bënin dashuri të kapur për dore, gjë që i ndërlikonte punët mjaft nga ana praktike. Po Lola ishte kështu. Mos e hiq dorën nga imja po nuk deshe që unë të vdes, kupton Miki, jam martuar me dorën tënde dhe me atë dua të vdes. Lola ishte kështu, thoshte gjëra të ekzagjeruara që edhe në një libër do e kishin të vështirë të rrinin. S’kish fjalor që ta kufizonte e s’kish lokal që ta mbante brenda për më shumë se dy orë. Lola ishte kështu dhe s’kish asgjë për të mos kuptuar në atë mes.
Ai i besonte së shoqes më shumë se vetë ekzistencës së vdekjes. Miki ishte i vetmi port i saj. E nga ana tjetër ai e dinte se pa Lolën nuk do ta kapte më dëshira as që të ishte kaqol. Pa Lolën ai do kthehej në një njeri të mërzitshëm që fliste për motin apo për faturat që duheshin paguar në fund të muajit. Miki pa Lolën nuk mund të gjallonte. Lola shpirt shërohu shpejt.

Ajo doli nga dhoma e vizitave e ndjekur nga një mjek plak me një këmbë në varr të cilit i vinte bisht nga pas një tjetër mjek, tejet i ri për stomakun e trembur të Mikit. Thua ta kish prekur Lolën ky zuzar, si e kishte emrin, u përpoq t’ia lexonte këtë të fundit mbi xhepin e majtë të përparëses së bardhë, por emri, edhe më i poshtër se i zoti, për dreq se lexohej. Zelli teutonik i mjekut e kish larë uniformën në temperaturë aq të lartë sa bashkë me plaçkën qe zbardhur edhe kapistalli i qëndisur mbi xhep. Po ta ketë prekur, mendoi turbull Miki, e pagëzoj unë këtë spurdhjak, do t’ia vë Rob emrin dhe Icofur mbiemrin.
“Miki.”
“Zemër.”
“S’ma gjejnë dot.”
“Çfarë s’të gjejnë shpirt?”
“Se çfarë kam.”
Mjeku i moshuar u afrua me qetësi, nga afër nuk dukej aq i lashtë, dhe i tha të shoqit të pacientes se kjo e fundit nuk kishte asgjë që të kishte origjinë të jashtme. Pse, iu pickuan edhe më keq nervat Mikelit, dhimbjen e barkut doktori e quante diçka me prejardhje të jashtme? Më falni, tha mjeku duke vënë buzën në gaz, nuk u shpreha qartë, ka qënë një ditë e rëndë pune. E kam fjalën që nuk është diçka që ka të bëjë me organet e tilla si stomaku, zorra e trashë, mëlçia e kështu me radhë. Jam thuajse i bindur që është fjala për diçka gjinekologjike, po ju dërgoj menjëherë tek mjeku përkatës, duhet patjetër të jetë diçka e këtillë…
Miki vështroi Lolën, pastaj doktorin e moshur në një përpjekje të mundimshme për të injoruar praninë e zullapit të ri, në mënyrë që ta mbante përdredhjen e nervave në gjendjen aktuale të kaçurrelit.
“Lola shpirt, si je?”
“Si të jem, më Miki.”
“Zoti doktor, nga pjesët jugore të trupit të Lolës,” bëri një shenjë të pakuptimtë me duar, “jam gjithmonë delikat si sfungjer.”
Dy mjekët qeshën me të madhe. Lola iu var Mikelit në krah dhe u ngërdhesh keq.
“S’e ve në dyshim, djalosh. Pa dyshim do jetë ndonjë infeksion. Grave u ndodhin këto gjëra.”
“Miki.” Ulëriti Lola nga dhimbja.
Mikeli hodhi sytë për nga tabelat që dëftenin repartet, llomotiti një faleminderit më shumë nga tavani se nga mjeku dhe tërhoqi Lolën drejt ashensorit. Ndërsa ky po mbyllej Mikeli vështroi për herë të fundit dy mjekët që ende po qeshnin. Turimajmun, shau me zë të lartë. Lola e thyer në dysh po vinte të kuqin duke u përpjekur të shihej në pasqyrën e ashensorit. Ai e mbante për beli. Donte zoti që të mos kishte radhë në gjinekologji, ndryshe argjendaria do mbyllej e ai nuk do t’i dhuronte dot unazën Lolës. Ashensori u hap në katin e pestë, JINEKOLO JI, lexoi ai në murin përballë. I erdhi për të qeshur. Shif Lola, G-ja në këtë repart do ketë ikur me pushime. Çfarë, pyeti ajo pa vëmendje, Mikeli e ndaloi para të shkruarës, shih këtu, Lola qeshi. Djathtas. Edhe pak zemër. ëhë. Tani më dukesh më mirë.
Aty s’kishte këmbë njeriu. Një infermiere pesëqindkilëshe plotësoi kartelën e Lolës dhe e mori me vete duke i zgjatur krahun, mëngën e të cilit e kish shpërveshur. E ecura e gruas kishte një delikatesë prej elefanti të përgjumur.
“Ejani zonjë.” I dha zemër Lolës. “Mjeku ju viziton menjëherë. Ju djalosh prisni këtu.”
Mikeli u plandos në karriken e zezë plastike të sallës së pritjes.
“Miki,” u kthye përgjysmë Lola duke i hedhur një të puthur me dorën e majtë. “Merre mamin në telefon, qafsh Lolën.”
Vjehrra atë ditë kish sulmin e përjavshëm nëpër dyqanet e modës. Dita e terrorit të shitëseve, e kish mbiquajtur Lola.
“Mirë.” pranoi ai me pahir dhe kërkoi telefonin e xhepit pas vithes.
“Miki, më jep një të puthur.”
Ai brofi me një të kërcyer prej kanguri dhe i mbolli një të puthur të përvëluar mbi gojë. Infermierja i vështronte gati e mallëngjyer.
“Prej sa kohësh jeni bashkë?” pyeti kur ata u shkëputën nga shoshoqi.
“Pesë vjet,” tha krenare Lola. “Katër vjet fejesë e një martesë.”
U zhduk sërish mbas një dere të urryer, këtë radhë e përkulur në dysh nga dhimbja. Por kjo u hap pas disa sekondash dhe një burrë rreth të pesëdhjetave, me një pamje prej doktori të larë në flori u duk në prag.
“Ju jeni burri i pacientes që sapo hyri?”
Iu drejtua Mikelit duke i ndarë tingujt me kujdes, sikur të ishin në një institut gjuhësor e jo në spital.
“Unë jam.”
“Hmm.” Bëri duke e vështruar sikur t’i merrte masat për kostum. “Prisni këtu djalosh.”
E në ç’djall të shkoj, mendoi Mikeli duke zgurdulluar sytë drejt mjekut që po hynte sërish në dhomën e vizitave. Uh, të vjehrrën. Nxorri telefonin e formoi numrin. Nga ana tjetër u desh një shekull deri sa të ngrinin folësin.
“Alooo, këtu familja Benc.”
“Jam Mikeli,” tha pa shumë ceremonira.
“Ç’do?”
“Unë dhe Lola jemi në spital.”
“E pse keni shkuar në spital?”
Për gallatë deshi t’ia mbathte përgjigjes por u mbajt, infermjerja me hapin prej elefanti doli nga dhoma e vizitave dhe i bëri një shenjë Mikelit si për t’i thënë mos ki merak. Ky tundi kokën humbshëm, zot ç’ditë e gjatë, krojti kofshën e majtë në brendësi të saj, sipër, fare pranë zonave kritike.
“Ku është Lola?”
“Këtu në spital pra.”
“Bëji të fala, atëhere.”
“Një minutë.”
Mikeli dëgjoi zërin që i doli i hakërruar. (Miki – këshillë e Lolës – kur ta ndjesh që ke dëshirë të thyesh ndonjë objekt, surrat apo send qoftë, numëro nga njëzeta tek njëshi, kupton, njëzet nëntëmbëdhjetë tetëmbëdhjetë…)
“Hë, ç’do?”
“Lola nuk është mirë, ka dhimbje të mëdha në fund të barkut e më tha që t’ju lajmëroja.”
“Mikel.” Bëri Gracia Benc me tonin e saj prej uturaku të mbushur me para. “Ti je i shoqi e ti duhet të kujdesesh për të. Besoj se ky koncept të është i qartë, apo ajo? Unë tani jam e zënë me punë.”
“Në rregull,” ai kish arritur tek numri nëntë me mend, “ju telefonova vetëm se ma kërkoi Lola.”
“Hajt mirupafshim.”
Plaç! Bërtiti pa mllef Mikeli me të mbyllur telefonin. Kur kish të bënte me familjen e Lolës atij i vinte ta fillonte numërimin nga një milionshi, madje edhe më tutje, nga infiniti, po ta dinte ku e kishte fillin ky zuzar. Po infiniti e bënte me qëllim që s’dukej nga këto anë, më keq se perëndia. Ai parapëlqente zymtësinë e vuajtjes së familjes së tij në vend të vetmisë zhurmëmadhe të familjes së Lolës.
Paçka se e ëma e tij një ditë i kish thënë: ik Mikel, ik që këtu, mos e nxi më jetën midis këtyre katër mureve. E ai: jo mama, s’kam ku të shkoj, ky qe fati ynë e nuk të le dot vetëm, ke nevojë për ndihmë E ajo: ik të thashë, që sonte, që tani. Ik, s’kam më fuqi të të shërbej edhe ty. Mama, mos u tall tani. Kish bërë Mikeli me një fije frikë në zë. Ik, të thashë, plaçkat e tua t’i kam bërë gati, ik e mos e sill më kokën. Mama, ç’të gjeti kështu?
Ajo qe ngritur, e kish përqafuar me një gjest ndarës prej opere verdiane dhe i kishte thënë për herë të fundit se nuk kish fuqi të mbante mbi shpatulla edhe atë, mjaft e kish të shoqin që dergjej në shtrat. Ik, u bë një copë herë që je bërë burrë, ik e sillu si burrë në vend që të bësh spurdhjakun. Unë spurdhjak? Kish dashur të ulërinte ai? Po në atë shtëpi kishin harruar prej kohësh si ulërihej, madje edhe si qeshej. Kështu që atij s’i mbeti tjetër veç t’i hidhte një të fundit vështrim të së ëmës. Do më marrë malli për ty, i pluskoi kot në mendjen e turbulluar. Sytë e saj ishin të ashpër, me deriçkat të mbyllura si buzë të mardhura plake, pa mëdyshje, pa mall, veç me detyrë. Qofshi mirë. I uroi ai. Edhe ti. Nuk më pyet ku do fle sonte? Jo, nuk kam më fuqi as të bëhem merak. E shoh, atëhere, po iki, ju vaftë mbarë. Mbarë paç. Mirë. Ashtu.
Më vjen keq. Pat thënë ai me zë të lartë me të dalë nga dera, tek përgjonte zhurmat brenda korridorit. Dera e dhomës ku lëngonte i ati po hapej me gërvishtjen e zakonshme dhe e ëma po hynte atje me të zakonshmin gjest shtatëvjeçar që përsëritej me përpikmëri pa ndërruar as edhe një presje.
Mikeli hyri sërish në shtëpi, u drejtua në majë të gishtave në dhomën e të atit, hapi derën që lëshoi të njëjtën qarje si një çast më parë, e ëma ish përkulur mbi lënguesin.
“Më vjen keq, mama.”
Ajo nuk u kthye, as e drejtoi shpinën. Ai priti një çast. Pastaj doli po aq ngadalë. Mori valixhen e vetme dhe zbriti poshtë në rrugë.
Qyteti bërtiste bërtiste bërtiste, i friguar se po të ndalej për një çast, qoftë edhe për një çast, vetmia e pabesë do t’ia zinte frymën e ai, qyteti disamilionësh, do të ndihej i braktisur mes asfaltit, hekurit e qelqit që shkëlqente.
Po tani? Kish pyetur Mikeli veten atë mbrëmje, në trotuarin që e kish rritur e në të cilin kish zbritur çdo mëngjes, ato mëngjese kur ai kish zbritur në rrugë. Kish bërë mirë që kish mundur ta merrte guximin në dy duar e t’ia thoshte mamasë ato tri fjalë të fundit: më vjen keq. Të paktën kaq e kishte bërë, edhe pse e dinte që ky kaq nuk mjaftonte. Por të paktën ia kishte thënë. Shtatë vjet vuajtjeje atje brenda, që thanin edhe lotët më të lagësht, aq sa edhe fjalët paralizoheshin, në vend që të rrëfenin.
Duhej ta ndjente veten burrë, i kish dhënë urdhër Mikeli vetes. Një burrë pa shtëpi e katandi, që kish lënë pas një nënë të plakur një shekull e një baba me një sëmundje aq të pamëshirshme me emrin alchaimer që i kish vjedhur atij burri edhe vetë emrin e tij. I ati nuk dinte më as që kish një grua, e një djalë me emrin Mikel, nuk dinte në gdhihej, në ngrysej, në do vdiste ndonjëherë. Mikeli qe shkundur, qe rrëqethur e qe ngashëryer. Të paktën ato tri fjalë ia kish thënë të ëmës.
Këmbët e kishin çuar vetiu para qelqnajës së librarisë në gjuhë të huaja ku ndalej shpesh, ndonëse rrallëherë kuptonte diçka prej titujve enigmatikë, e ndoshta ishte pikërisht kjo gjë që ia bënte aq të dëshiruar e familjare atë librari. Kish vënë valixhen në tokë e kish bredhur sytë një copë herë mbi kopertinat përtej xhamit të pluhurosur. Gjeti titullin që kërkonte. “Triste, solitario y final.” Lexoi pa zë. Solitario, triste y final. Final, solitario y triste. A ç’më çan kokën, i kish thënë vetes duke bërë tutje.
Kish trokitur në portën e Lolës. Ajo e kish pranuar me një përqafim dhe me një kafe të fortë. Kish dashur t’i rrëfente por ajo nuk e kishte lënë.
“Nesër Miki, më mirë kështu, bëre mirë që ike që andej, s’ishte jetë ajo. Po vdisnit të gjithë sëbashku me tët atë.”
I kish zënë gjumi nga ora tre e mëngjesit pasi kishin bërë dashuri me babëzinë një të sëmuri me alchaimer që vjen në vete papritur, i kujtohen të gjitha gjërat bashkë, vitet që ka shpërdoruar me atë sëmundje absurde, e kërkon të fitojë kohën e humbur. Atë natë kish qënë Lola që kish pritur derisa ai qe përgjumur. Në zgjim kish gjetur karshi buzëqeshjen e Lolës që i uronte mirëseardhjen me gjithë dhëmbët jashtë nga lumturia.
“Çuno,” i tha më vonë tek nxitonte për në punë, në punishten e mishit, “mos kujto se kjo është diçka e sigurt, ë? Rri këtu sa të duash, po kjo është shtëpia ime e unë nuk jam gruaja jote.”
“Në rregull,” premtoi ai, “mos u mërzit, vetëm për ca ditë, sa të gjej se ku të rregullohem, pastaj iki.”
“Në rregull, fjala fjalë?”
“Topi s’e luan.”
Por kur ai kish dashur të ikte ajo nuk e kish lënë.
“As që diskutohet. Kur të dua të marr frymë për vete, iki unë.”
Ai kish dashur të kundërshtonte, po aty doemos komandonte Lola.
Ajo zhdukej nganjëherë, e ai e kalonte natën në majë të ballkonit deri sa kthehej. Ku ishe Lola? Bëra dy hapa. Gjithë natën? Gjithë natën. Fjalia kishte një mbarim të atillë që ai nuk mundej kurrsesi të bënte një tjetër pyetje. Vazhdoi kështu deri ditën që ajo dha pëlqimin për martesë dhe aty morën fund edhe dy hapat e Lolës nëpër natë.

Dera e dhomës së vizitave u hap dhe mjeku doli që andej me një pamje triumfuese. Mikeli brofi në këmbë. Nga hapësira e derës dalloi në varësen e rrobave xhaketën e Lolës.
“Zoti doktor.”
“Djalosh, po ç’ke bërë kështu?” Qeshi mjeku. “Kaq i hutuar qenke?”
Mikeli e vështroi si guak. Lola pas shpinës së këtij vështroi Mikelin e alarmuar.
“Lola shpirt, si je?”
“Tani më mirë, Miki.”
“Oh shyqyr.”
“E kishe harruar brenda, djalosh, ja nga vinte gjithë ajo vuajtje.”
“Çfarë kisha harruar?”
Mjeku vazhdoi të qeshte si hajvan duke tundur kokën. Lola seç bënte një shenjë mohuese duke tundur kokën edhe ajo si tutkune. Ndërkohë një grua me barrë në muajt e fundit e pasuar nga një burrë i ri e dy fëmijë të vegjël po hynte në repart.
“Prezervativin djalosh,” tha mjeku duke e ulur lehtë zërin. “Hyjmë brenda më mirë.”
“Çfarë?”
Lola u turr në dhomën e vizitave dhe u struk në një qoshe të largët të saj. Mjeku mori me pinceta një objekt ngjyrë rozë nga një qeskë dhe ia tregoi, duke vazhduar të qeshte me vështrimin herë nga Lola e herë nga Mikeli.
“Më kujdes herë tjetër. Harresa të tilla mund të kushtojnë shtrenjtë.”
“Prisni një minutë.” tha Mikeli me kokën që filloi t’i vinte vërdallë si predhë e çmeritur. “Më rëntë pika në po marr vesh gjë, ma sqaroni edhe një herë këtë punë.”
“Prezervativin djalosh, e keni harruar dje në mbrëmje në brendësi të gruas suaj. Ky ishte shkaku i dhimbjeve. Sendi në fjalë kish shkuar më në thellësi seç duhej duke krijuar një gjendje infektive në fazë fillestare.”
“Lola.”
Bëri mesveti Mikeli i damllosur. Lola. Lola. Lola. Fjala pa frymë shkoi thellë e më thellë, teposhtë grykës që nuk kish mundur ta shqiptonte, në gjoks, në stomak, duke zënë vend përfundimisht në barkun e Mikel Rivës. Lola Benc mbante kokën ulur, por më shumë se me ndonjë lloj ndjenje faji, me hutim a shpërfillje, sikur e gjithë kjo të mos i përkiste a të mos e cekte. Mikeli ktheu kokën kundrejt qelqnajës së madhe që binte mbi oborrin e madh të spitalit. Hija e mjekut lëvizi me padurim përtej cepit të syrit të Mikelit. Këtij iu krijua një si ndjenjë lagështie e papritur. Nuk diti si të bënte, ta linte lagështirën t’ia lagte surratin prej idioti? U gëlltit me një rënkim që iu duk se zgjati një shekull. Zot ç’qarkullim po i rrëmbente zorrët lart e poshtë, emra që binin, lotë që ngjiteshin.
“Lola.” tha Mikeli më në fund me zë.
“…”
“Pse, Lola?”
“Nuk kuptoj asgjë,” tha mjeku i acaruar, “bashkë mbaruam, recetën ua dhashë juve zonjë, apo jo? Të më falni më presin pacientë të tjerë.”
Mjeku i zgjati dorën Mikelit, ky ia mori dhe e vështroi gjatë në sy. Doemos, që në çastin e parë kish patur ndjesinë se ai ishte syfet për t’u urryer. Por si nuk e kuptoi që do kishte qenë kaq i urryer? Lotët më në fund i ranë drejt e mbi këmishën blu. Lëshoi dorën e mjekut dhe fshehu sytë pas pëllëmbëve.
“Ai prezervativ nuk është imi, doktor. Unë…, ne nuk e përdorim, domethënë Lola me mua nuk e duron dot dhe…”
Hoqi duart nga fytyra dhe vështroi Lolën. Kjo tani kishte një pamje më pak shpërfillëse.
“Thuaja që është e vërtetë që unë nuk përdor prezervativ.”
E ftoi ai me zë sa më asnjanës që mundi. Ajo kroi faqen e djathtë dhe pa mjekun.
“Kjo s’është punë e doktorit,” tha pastaj. “Miki, ikim tani dhe pastaj sqarohemi bashkë.”
“Çfarë të sqarojmë?” tha ai me zërin që po i bymohej nga dhimbja.
“Mua të më falni djalosh, më duhet të largohem. Sidoqoftë nëse më lejoni t’ju jap një këshillë, merrini gjërat me qetësi.”
Mjeku megjithatë nuk lëvizi vendit. Dy kalamajtë që kishin ardhur me çiftin pjellor po luanin tani me dy mace plastike. Prindërit qenë zhdukur në njërën nga të tjerat dhoma vizitash. Imja është më shumë e bukur se macja jote, tha njëri nga fëmijët që nga prerja e flokëve s’merrej vesh në ishte djalë a vajzë. Imja është më shumë e bukur se në gjithë botën, kokëdru. Pse më thua kokëdru? Atëhere kokëtullë. Dhe ti kokëpilaf.
“Ikim Miki?”
“Mos më thirr Miki.” tha aq ngadalë sa mundi ai, por zëri po i nxirrte shkumë.
“Ndoshta ka ndonjë keqkuptim në këtë mes, djalosh.”
“Doktor, mos u kruni edhe ju në këtë mender, lereni kështu siç është.”
“Sidoqoftë është më me vend të mundoheni t’i sqaroni gjërat më vonë, me qetësi. Ndoshta kishit pirë ndopak e s’mbani mend, ndoshta…”
“Pse ma thatë doktor? Pse nuk nxorët ndonjë gënjeshtër kot? ë, pse?” Ai tani ulëriti. “Po ti mi gocë? Pse s’i the doktorit të ta mbulonte halen që kishe bërë? Pse? Pse ma thatë? Përse?”
“Djalosh, qetësohuni tani. Po bërtisni, e ky është spital.”
“Hala s’qenka kishë?”
“Miki,” tha Lola tani me zë autoritar, “na e çave kokën tani me gjithë këto skena.”
“Çfarë the ti ftyre?”
“Kujt i thua ftyrë ti?”
“Ty të them.”
“Djalosh,” bëri një përpjekje të fundit doktori, një grup njerëzish që po hynin në repart u ndalën e po këqyrnin me ëndje të hapur, “mblidheni veten tani. Po të doni të grindeni dilni që këtu, ndryshe do të më duhet të thërres rojet.”
“Miki, ikim që këtu e sqarohemi bashkë.”
“Të sqarohemi, ë? Ti më ve brirët mu në mes të spitalit e kërkon edhe të sqarohesh? Dashke edhe sqarim ti. Të sqaroj unë të sqaroj.”
Ajo e vështroi me një pamje thellësisht të fyer dhe u nis drejt derës së daljes së pavionit me hap madhështor. Ai iu sul pas, e kapi për krahu, por ajo e shtyu me një: lermë kaqol. Një nga gratë e grupit të sehirxhinjve bërtiti e alarmuar, infermierja gjithashtu, Lola u kthye nga ai dhe i ra me shpullë në faqen e majtë, një nga dy fëmijët filloi të qante, mjaft tani i bërtiti Lola, mjaft ofruam gallatë gratis për të tjerët, ai kapi faqen me dorë, dora iu lag nga lotët që i paskeshin shkuar rrëke e ai s’i kishte vënë re. Pse Lola? Pse kështu? Ishte një rast e aq, ah ashtu, ndihesha pak vetëm dje, ti kishe turnin e mbasdites dhe…, ishte vetëm një rast dhe…, ah ishte një rast, i bukur rast, ec tani, jo nuk vi. Lajmëroni të vijë policia, bërtiti dikush. Mjeku u largua pas derës prej qelqi të recepsionit,
Lola doli nga reparti nëpër korridorin e gjerë që ishte mbushur me njerëz, disa prej tyre qeshnin. Mikeli u sul dhe e parakaloi Lolën. Kjo shpejtoi hapin. Të paktën të dilte që andej më parë se ajo, të paktën t’i mbetej një fije dinjitet para atyre njerëzve, nxitoi edhe më, ajo gjithashtu. Po marr ashensorin, i tha vetes ai. U kthye me vrik dhe u drejtua andej. Ajo e ndoqi dhe i bërtiti:
“Miki, mos bëj kështu prit të ikim bashkë.”
“Ik me zotin prezervativ, shko të të ngushëllojë ai.”
“Mikiii, mos bëj kështu të thashë se po nxefem vërtet tani.”
“Më plasi mua.”
“Mos u bëj vulgar.”
“Po ti vulgaritetin e kishe brenda dje në darkë, mi gocë, apo jo, e me mua bëje dërrti mërrti.”
“Nuk bëja ashtu.”
“Dua të hipi vetëm në ashensor, ik se s’dua të t’i shoh sytë.”
“S’është e vërtetë që s’do të më shohësh.”
“Miki shpirt sa të dua e dërrti mërrti. Një tufë me rrena me ke thënë, një tufë me rrena me bisht Lola.”
Ashensori erdhi, grupi i njerëzve që i kishte ndjekur pas po qeshte edhe më shumë. Shyqyr zotit që do zhdukej nga faqja e dheut, i tha vetes Mikeli, do strukej në dhomën e babait, do t’i merrte hua pak alchaimer dhe do harronte gjithçka, para se zemra t’i pëlciste e bashkë me të edhe truri. Dera e ashensorit u hap e që aty doli si i bukuri shejtan e ëma Lolës.
“Lola.” Bërtiti kjo me ton hakërrues.
“Ç’do ti këtu?” Iu hakërrua Lola gruas së ngarkuar në ar deri në thonjtë e këmbëve.
“Yt shoq më thirri.”
“Po ju sikur ishit e zënë.”
Tha Mikeli me mllef, u përpoq të hynte në ashensor por vjehrra e kish zënë hyrjen me trup.
“Mos e ler,” i tha Lola së ëmës. Kjo vështronte me sy të çakërdisur.
“Pse më thirrët,” pyeti të bijën.
“Kot.”
“E hiqu që këtu,” tha Mikeli duke e shtyrë gruan lehtë.
“Ooou,” bërtiti kjo, “harbut, ç’më shtyn kështu?”
“Harbut unë,” iu hakërrua Mikeli me zë të lartë duke vështruar tufën e njerëzve pas shpinës së gruas, “harbute ti që s’u ke thënë një fjalë të mirë vajzave të tua.”
U fut në ashensor, Lola pas tij, ai shtypi butoni që të çonte poshtë.
“Ku po shkoni?” Pyeti Gracia Benc duke kërcyer brenda para se të mbylleshin flegrat e derës.
“Në shtëpi.”
U mundua të thoshte me qetësi Lola dhe vështroi Mikin me përgjërim. Ai ia ktheu vështrimin po aq komplotueshëm. Edhe sikur të vdiste nuk do ta tradhtonte Lolën para asaj hjene, Lola nuk e meritonte deri në atë pikë, i tha vetes me mllef.
“Vdeksha unë në po kuptoj gjë. E pse kishit ardhur në spital?”
“Më kishin zënë ca dhimbje barku.”
“Çfarë tha doktori?”
“Që ishte një gjendje e lehtë infeksioni.”
Tha Mikeli duke parë drejt pasqyrën, e veten e tij pasqyruar në të. Zot, ishte i shëmtuar si shuplakë majmuni.
“Dhe për kaq gjë më ngritët nga shtëpia?”
U hakërrua gruaja. Ashensori u ndal jo me shumë delikatesë. Dera u hap, dy infermiere me një pacient në karrige me rrota prisnin që të hipnin.
Treshja doli nga spitali. Gracia Benc vazhdonte të llomotiste diçka rreth ditës së lodhshme që kish patur dhe dorës së brixhit që do bënte atë mbrëmje në klubin e grave, e që herë tjetër të mos e ngrinin nga shtëpia kot së koti vetëm se ata donin të tallnin prapanicën me tekat e tyre. U kuptuam? U kuptuam. Ti Lola, kur do vish nga shtëpia? Nuk e di, tha ajo me ndërdyshje të dukshme. Si janë të tutë? Pyeti Gracia Benc Mikelin sa për të thënë diçka, në një përpjekje të kotë për t’u dukur disi e njerëzishme. Mirë janë, tha ai. Atëherë mirupafshim, kur të doni dukuni. ëhë. E mos e bëni si radhën e kaluar që shkelët në derë vetëm për Vitin e Ri. Mirë mirë, bëri Lola gati në të qarë, por gruaja nuk e vuri re sepse po ia mbathte nga parkingu i rezervuar për vizitorët.
Ata të dy ndenjën një copë herë të mirë në heshtje të plotë. Mbrëmja po binte si e hutuar, sikur nga qielli i largët bryma t’i rrëzonte natës mbi shpatulla copëra botësh e melankonish të panjohura. Mikeli rrinte si i paralizuar me duart në xhepat e pantallonave, duke ndjerë një dëshirë fizike për t’i nxjerrë që andej e për t’i mbledhur poshtë gjoksit. Por Lola rrinte me fytyrën si struc dylli i trishtuar, pa lëvizur as edhe një qepallë, ndaj Mikeli nuk lëvizi, duke u rrekur ta shihte veten nga përballë me një sy të jashtëm, dhe kështu iu duk vetja edhe më qesharak. Iu duk vetja si një shtyllë shulake neoni pa llampë, si një okllai e stërmadhe që rrihte dyshekët në vend që të bënte byrek, si një tullumbac i mbushur me trishtim në vend të ajrit, si një qenie pa Lolë.
Ajo lëvizi. Ai e vështroi me mpirje në sy. Ajo mori të thoshte diçka. Ai më në fund nxori duart nga xhepat. Ajo u afrua një hap e ai u tërhoq një hap. Ajo vështroi rrotull, e kur u kthye sërish nga ai kish në sy gjithë dhimbjen kaotike të botës.
“Po iki… gjëkund Miki.”
Shqiptoi ngadalë. Ai nuk u gjegj. Duart e kryqëzuara poshtë gjoksit sikur i jepnin pak barazpeshim.
“E kotë të të kërkoj falje, kështu?”
“Ashtu.”
“Do më… do më marrë malli për dorën tënde Miki… sonte… Dhe një ditë do të të rrëfej.”
“Nuk dua të më rrëfesh, nuk dua të di si-në. Po iki unë, shtëpia është jotja e s’ka kuptim të ikësh ti. Po vi të marr vetëm do rraqe e…”
“Shkova vetëm në krevat me atë… Ti as që e njeh fare, shkova vetëm në krevat… e…”
“Pse ku doje të shkoje tjetër, në hënë? Më e shkuar se kaq njeriu vdes.”
Ai ngriti supet që po i binin në tokë nga lodhja.
“Nisemi në shtëpi bashkë tani?” iu përgjërua Lola, “po të duash…?”
“Shko ti, unë vi më vonë e marr rraqet e mia, ndoshta kur të kesh rënë për të fjetur.”
“Ke frikë se… Ke frikë se po të vish tani do ndërrosh mendje e nuk do më kesh më inat?”
“Lola.”
“Po?”
“Vafsh në djall.”
“…”
“…”
“Do shkosh tek të tutë?”
“Jo.”
“Po ku do flesh?”
“Puna ime.”
Ai nxori çelësat e makinës dhe ia zgjati. Ajo i mori duke bërë kujdes që gishtat të mos takoheshin.
“Nuk do të vish në makinë me mua?”
“Jo.”
Mikeli ktheu shpinën e zuri të ecë në drejtim të kundërt me parkingun ku kishin lënë makinën.
“Miki.”
Ai u ndal e priti pa u kthyer.
“As që më intereson ai njeri, mos kujto se…Isha ca e mërzitur ndaj, dhe… ishte vetëm një shkuarje në krevat.”
“Kujtova se ish një kongres me çmimet Nobel.”
Lola dihati, pastaj shpërtheu në vaj. Për herë të parë në jetë atij nuk i erdhi keq për të qarën e një njeriu. Sa herë kish parë dikë të qajë, në realitet apo në fiksion, atij i ishte thyer diçka përbrenda, diçka i qe ujëzuar, e mendërisht kish qarë bashkë me vajtuesin. Jo këtë herë për fat, ndryshe do ish treguar ai që ishte në të vërtetë: një burrë prej balte. I kushtoi vëmendje çdo hollësie në shpërthimin e dëshpërimit të Lolës, nga jashtë, sikur të ishte një studjues i vetmisë njerëzore; shënoi në mendje tonalitetet e ndryshme të ngashërimit, rrufitjen e lotëve, tërheqjen e hundës.
Kur ajo reshti së qari, ai nisi të ecte sërish. Dhe fakti që pati këtë ndjesi të menjëhershme ftohtësie ndaj saj, e bëri të ndihej edhe më zi se për çdo gjë që i kish ndodhur atë ditë, ato vite e në atë jetë. Thua po i ftohej zemra? Thua ta dënonte jeta me këtë? Nuk kish, s’mund të kish dënim më të rreptë se tharja e ndjenjave. Po i thaheshin vallë?
Mikel Riva vështroi qytetin që grindej me veten, se atë natë s’kish me kë të grindej tjetër. Thua të ishte kështu vdekja e zemrës? Thua për një të poshtër prezervativ që tinëz qe fshehur në barkun e Lolës, ai të përfundonte me një kufomë zemre në kraharor? Lola, pse u tregove kaq e hutuar dhe e le somnambulizmin të të kapte pa dashur? Ti më pate thënë se ishe shëruar, Lolë.
Eci një copë herë të gjatë pa ditur ku shkonte. Natyrisht gjendej mjaft larg lagjes së tij e nuk mund t’i kërkonte shoqëri titullit të librit të Sorianos në vitrinë. Ndoshta kish ardhur koha ta blente atë libër, i tha vetes, meqë ai titull i qe qepur në kujtesë si mballomë. Ndoshta kish të trishtuar vetëm titullin, ndërsa brënda rrëfente një tufë me gjëra të gëzueshme. Nganjëherë shkrimtarët të kapnin për kapistalli me dinakëri të tilla.
Do ta blente, vendosi, e kështu ta mbyllte atë hesap. E Lola le t’i mbante gjithë hutimet e botës në bark. Edhe gjithë vetmitë, po të donte.
Përsa i përkiste, do t’i duhej të mendohej shumë për të gjetur një arsye për të gjalluar. Deri ditën që t’i vinte radha të mbyllte sytë. Tani që zemra qe mbyllur.
Nuk jam as i trishtuar, as i vetmuar e as final, i pohoi natës me zë. Jam vetëm kaqol!